Σε μια εποχή όπου όλοι αναζητούμε λίγη ησυχία, λίγη ομορφιά και λίγη μαγεία που να χωράει στην καθημερινότητα, υπάρχουν πόλεις που ξέρουν πώς να απαντούν σε αυτή την ανάγκη χωρίς θόρυβο. Όχι με φανταχτερά λόγια ή μεγάλες υποσχέσεις, αλλά με απλές στιγμές που μένουν στην ψυχή. Η Αλεξανδρούπολη τα Χριστούγεννα γίνεται μία από αυτές: μια γιορτινή ανάσα στο τέλος μιας μεγάλης χρονιάς, ένας τόπος όπου το φως δεν θριαμβεύει, αλλά απλώς γεμίζει την καρδιά.
Υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στην Αλεξανδρούπολη τον χειμώνα. Όταν ο αέρας από τη θάλασσα γίνεται πιο ψυχρός, μα πιο γλυκός, και η πόλη φοράει ένα αχνό, ζεστό φως που τυλίγει τους δρόμους σαν αγκαλιά. Τα βήματα στην παραλιακή ηχούν αλλιώς τον Δεκέμβρη, ο Φάρος φωτίζει ήσυχα το σκοτάδι και το κύμα ψιθυρίζει μικρές ιστορίες σε όσους κοντοστέκονται να ακούσουν.
Κάθε γωνιά θυμίζει γιορτή. Οι βιτρίνες φωτίζονται σαν μικρές σκηνές θεάτρου και ο κόσμος περπατάει αργά, σαν να θέλει να κρατήσει το χρόνο λίγο παραπάνω. Στα καφέ, τα παράθυρα θαμπώνουν από την ανάσα των ανθρώπων που συζητούν γελώντας, και η μυρωδιά της ζεστής σοκολάτας γεμίζει τον αέρα όπως γεμίζει η καρδιά με αναμνήσεις παιδικές.
Και πιο πέρα, λίγη ώρα δρόμος, μια άλλη μικρή μαγεία περιμένει σε μια γωνιά της Θράκης: το Σουφλί. Εκεί, το «Σαν Παραμύθι» ζωντανεύει κάθε λέξη του τίτλου του – ένα Χριστουγεννιάτικο πάρκο που δανείζεται το παλιό βιομηχανικό συγκρότημα Τζίβρε και το μεταμορφώνει σε σκηνικό όπου τα φώτα, η μουσική και οι παιδικές φωνές κάνουν τον χρόνο να μοιάζει ξανά απλός, καθαρός και αθώος. Η διαδρομή μέχρι εκεί θυμίζει ταξίδι σε χιονισμένη ιστορία, κι όταν οι πόρτες του πάρκου ανοίξουν, νιώθεις πως μπαίνεις μέσα σε σελίδες βιβλίου που ξέρεις ότι θα κρατήσεις για πάντα.
Πίσω στην πόλη, οι δρόμοι συνεχίζουν να λάμπουν. Οι άνθρωποι κουβαλούν τσάντες με μικρά δώρα, και οι παρέες κάνουν βόλτες ώσπου να πέσει η νύχτα. Είναι μια εποχή όπου όλα φαίνονται λίγο πιο καθαρά, λίγο πιο φωτεινά όπου ακόμη κι ένα απλό περπάτημα μπορεί να γίνει ανάμνηση.
Ίσως τελικά αυτό να είναι η γιορτή:
να βρίσκεις ζεστασιά μέσα στο κρύο,
να κάνεις χώρο για χαμόγελα,
να αφήνεις την πόλη να σου διηγηθεί τις ιστορίες της.